"Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ, αλλά όχι διακεκριμμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην. Ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή. Ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ' αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας - εις ευνοϊκήν περίστασην εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιστάσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι' αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια εμού του δειλού - θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος".
Κ.Π.Καβάφης

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΘΕΑ

Πολλά απογεύματα μας βρίσκουν στο 201,το σπουδαστήριο Κλασικής Φιλολογίας.Κάνοντας ένα διάλειμμα θα βγει κανείς είτε έξω είτε,αν κάνει μεγάλη οικονομία χρόνου,θα σηκωθεί από τη θέση του και θα σταθεί στα παράθυρα.Πέρα από τον αέρα που θα πάρει κανείς μπορεί να απολαύσει την πίσω όψη της Παλιάς Φιλοσοφικής και τον αδιάβατο για πολλούς χώρο ανάμεσα στην Παλιά,τη Νέα Φιλοσοφική και τη Νέα Πτέρυγα.Πράγματι λίγους βολεύει να περνούν από 'κεί εκτός κι αν έχουν μάθημα στη Νέα Πτέρυγα.Εν τούτοις τον χώρο κάποιοι τον επισκέπτονται τακτικά..
Συγκεκριμένα πριν λίγες μέρες,ένα βραδάκι Πέμπτης,οι θαμώνες του 201 έτυχε να παρακολουθήσουμε από τον ασφαλή εξώστη μια σύντομη πράξη ενός δράματος:όσοι περιδιαβαίνουν την Πανεπιστημιούπολη έχουν ήδη καταλάβει.Η πλοκή απαιτούσε 10 άτομα,εκ των οποίων οι δύο διασώστες του ΕΚΑΜ.Οι μισοί βρίσκονταν στη δική μας όχθη,αυτή της επίμονα σιωπηλής(ή αδιάφορης;) κανονικότητας και οι άλλοι μισοί στην αντίπερα όχθη.Ο ένας τους ήταν αναίσθητος και αθέατος για πολύ ώρα σε μας:η ειρωνεία είναι ότι ήταν χωμένος στην χαμηλή και πάντα κλειδωμένη έξοδο του Κεντρικού Αμφιθεάτρου και με μακάβριους συνειρμούς χάρη στα παγερά μάρμαρα και τσιμέντα που την περιβάλλουν μπορεί να μοιάζει με τάφο.Το περιστατικό διήρκεσε περί τη μισή ώρα,μετά από κάποιες μαλάξεις και ενέσεις ο ασθενής ανάνηψε κάπως ,δεν έφυγε όμως με εκκύκλημα από τη σκηνή αλλά με φορείο.Η ακολουθία του είχε αρχίσει το εξόδιο άσμα καθώς αποσυρόταν σταδιακά σ΄άλλες απόμερες γωνιές,το ίδιο και οι φύλακες που παρέστησαν και ειδοποίησαν το ασθενοφόρο.Τα δύο ημιχόρια πιστά στον ρόλο τους.
Το εαρινό εξάμηνο του 2005-06 και τον περσινό χειμώνα έγιναν πολλές συνελεύσεις,όπου παρακολουθήσαμε προσπάθειες διατύπωσης πολιτικού λόγου,ασαφείς προτάσεις και αντιπροτάσεις,ανταλλαγές στερεοτύπων και σκωμμάτων αλλά διαπιστώσαμε και το ειλικρινές ενδιαφέρον δεκάδων φοιτητών για τα κοινά(ανεξάρτητα από το τι ψήφιζαν στο τέλος της διαδικασίας).Μετάξυ των όσων συζητήθηκαν επιδερμικά,όταν δηλαδή η συνέλευση θύμιζε τηλεοπτικό παράθυρο,ακούστηκαν κάποια πράγματα και για το άσυλο.Όπως και παλιότερα,η αντιμετώπιση του θέματος ήταν απλή.Τίθεται κάθε φορά ενά εύκολο δίλημμα που συνεπάγεται μια εύκολη απάντηση(κατάργηση ή όχι του ασύλου).Όμως το πρόβλημα είναι δύσκολο και οι απλουστεύσεις ανεφάρμοστες.Ακόμη κι αν το άσυλο περιοριστεί ή καταργηθεί,πάλι κάπου θα εκτυλίσσονται τέτοιες σκηνές,πάλι η ανθρωπιά μας θα ξεγυμνώνεται και θα φαίνεται η ρηχότητά της.Μας ενδιαφέρει απλά να καθαρίσουμε το σπίτι μας;να διώξουμε τους χρήστες από το Πανεπιστήμιο;Σύμφωνοι.Άλλα μήπως ξεχνάμε ότι πρόκειται για πνευματικό ίδρυμα και όχι για εμπορικό κέντρο που δεν θέλει να
χάνει πελάτες;Αρκεί η μετάθεση του προβλήματος ή η ανάθεση της λύσης του σε τρίτους ενώ μας αφορά όλους;
Όσο για την πίσω πλευρά της Παλιάς Φιλοσοφικής η λύση είναι απλή:αν ξεκλειδωθούν οι αιωνίως αμπαρωμένες πόρτες και αρχίσει να περνά ο φοιτητόκοσμος από εκεί,θα πάψει να είναι κακόφημο ή ύποπτο μέρος(αυτό για όσους τους ανησυχεί ιδιαίτερα η ασφάλεια ή η χάρις του περιβάλλοντος χώρου της Φιλοσοφικής).Όσο για εμάς τους θεατές του 201 που υποτίθεται υπηρετούμε τις ανθρωπιστικές επιστήμες,είναι μια καλή υπόμνηση τέτοια συμβάντα:μην απορούμε για την παρακμή και την έλλειψη ενδιαφέροντος για τις επιστήμες μας,είναι επόμενο όταν ο ίδιος ο άνθρωπος έχει τόσο χαμηλή αξία στις μέρες μας.Κι αν έχουμε την πολυτέλεια να μελετούμε ομηρική μετρική και βιργιλιανή εικονοποιία,είναι γιατί η κοινωνία προσδοκεί κάτι από μας ή έστω εμείς ελπίζουμε να προσφέρουμε κάτι.Οι δυνάμεις του καθενός μας είναι περιορισμένες αλλά η ευθύνη μεγάλη.Kι όσο γι'αυτόν που περιμένει να προτείνουμε κάποια λύση για τα ναρκωτικά και το άσυλο,ας μην ψάχνει τον εύκολο δρόμο:η περίσκεψη και η επίγνωση έρχονται από μακριά.

1 σχόλιο:

Nikos Dimou είπε...

Αγαπητοι Δειπνοσοφιστές ευχαριστώ που μου επισημάνατε την ύπαρξη του ιστολογίου σας. Βρήκα πολλά και ενδιαφέροντα κείμενα αλλά με παραξένεψε η απουσία σχολίων. Όμως αυτή είναι η ουσία ενός ιστολογίου - δεν είναι πίνακας ανακοινώσεων ούτε καταγραφή απόψεων. Ένα blog χωρίς σχόλια είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο...