"Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ, αλλά όχι διακεκριμμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην. Ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή. Ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ' αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας - εις ευνοϊκήν περίστασην εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιστάσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι' αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια εμού του δειλού - θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος".
Κ.Π.Καβάφης

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Παράπλευρες πατρίδες, μπερδεμένων ανδρών

Ακμάζουρα νεαρά, ξεχασμένη, παραπεταμένη, ελληνίς, αλλοδαπή, χυδαία έμπειρη, ξεβγαλμένη, χαριτωμένα αρχάρια, ντροπαλή, απελπισμένη, χυμώδης, ξεφτισμένη, κοκέτα, διακριτική, ανάφτρα, μοιραία καμπυλωτή, κάτωθεν ζουμερή, εξιλαστήρια αμαρτωλή, αδιάφορα νεκρή.
Λίγες γυναίκες, πολλοί χαρακτηρισμοί, συνειδητές και μη συγκρίσεις από την κ.Μικέ στην τελευταία συνάντηση για την οποία, ελέω γιορτών και διαβασμάτων, αργήσαμε να αναρτήσουμε συμπεράσματα και δια τούτο συγχώρεση ζητούμε.

Αν κάποιος τείνει να δημιουργεί κατά φαντασίαν θεές και καλή τη πίστει πόρνες, εγώ είμαι αυτός φίλε αναγνώστη, και όχι εσύ, και για αυτόν ακριβώς το λόγο έκανες καλά που ήρθες να ακούσεις. Έαν δεν ήρθες, με χαρά μου θα σου μετέφερα τα όσα άκουσα, αν δεν ήθελα να τα κρατήσω για τον εαυτό μου.

Στο παραπέτασμα, επρόκειτο για μια νεοελληνική πινελιά σε αρχαιοκρατούμενα δείπνα, η οποία πολύ άρεσε στο γράφοντα και μιας και γράφων το εκφράζει, αν καταχρώμαι την ιδιότητά μου δε με μέλει, και ελπίζει να επαναληφθεί στο μέλλον.
Ελπίζω η κ. Μικέ, γοητευτική μέσα στην απαισιοδοξία της, να αγγίξει πάλι τον καμβά, είτε είμαστε εμείς εδώ για να παρακολουθήσουμε, είτε όχι.